A Casa da Serea (Artritris)Mariana de Neoburgo, xa saben, subiu ao trono de España ao contraer matrimonio con Carlos II, aquel pobre rei que parecía un cadro de Carreño de Miranda o día enteiro. Pero non era española de nacemento, como escoitando o seu nome adiviña calquera, senón de terras bastante máis frías: filla do Elector Palatino do Rin, que se chamaba Felipe Guillermo do Palatinado, nada menos. Un señor que, por outra banda, debeu manterse en plena forma constantemente, posto que a Mariña deulle nada menos que vinte e dous irmáns -vinte e dous, si: vinte e dous máis, é correcto-, proeza que fixo pensar á Corte española que a Señorita de Neoburgo debía ser tamén de natureza fértil. Por iso é polo que, cando foi preciso casar en segundas nupcias ao rei, elixísena.
O caso, polo que contan, é que Mariana chegou ao seu novo reino por augas galegas, e que desembarcou en Mugardos logo de ter que facer fronte a súa navío a máis dunha tormenta. E coñécese que ela era proclive a marearse, ou a escorregar polo menos, porque nada máis botar pé a terra levou unha zoupada tremenda, ata o extremo de que aínda se coñece como Cú dá Raíña o escenario daquel impactante suceso.
Así, miren vostedes por onde, Mugardos, Dúas Veces Real Vila (case soa mellor Real Vila Dúas Veces, non se se polo desta outro xeito...), xa foi a emparentar, en tempo dos Austrias, coa máis selecto sangue das testas coroadas europeas. Aínda que, que queren que lles diga, no mesmo Mugardos, postos a coroar, sería importante non deixar no esquecemento que o polbo ben merece alí levar unha coroa todo o tempo. Tanto se o coceron ao xeito das feiras, coma se está guisado á mugardesa; variedades, ambas (tanto monta, monta tanto...), de probadísimo mérito.
Nunha pedra armeira
Pero iamos, é verdade, a falar da Señora Serea. Que non se deixa ver con facilidade, aínda que a un sempre lle quede o consolo de poder mirala reflectida, sen pudor algún, nunha pedra de armas que contempla o ceo e o mar ao mesmo tempo. Concretamente, no antigo solar dos Mariño da Barreira, entre os que houbo algún membro do Consello da súa Maxestade que era cabaleiro da Orde de Carlos III.
Confesaremos que ademais desta -ademais da ondina de pedra, por suposto de moito mérito-, a serea que de verdade nos importa é a que se oculta baixo as augas cando se lle achega alguén sen que ela queira que a vexan. Nós non a vimos, mentiriamos se o contrario dixésemos, pero non por iso dubidamos da súa existencia. Ou sexa, que estamos completamente seguros de que os anos non pasan por ela e de que ten cola de peixe pero torso de doncela -o de doncela enténdase no máis literario dos sentidos, prescindamos de meternos en detalles que a ningunha parte levan- e de que canta, nas noites de lúa, marabillosamente. Igual de seguros estamos de que tan prodixioso ser nada en común ten coas sereas homéricas; e así sabemos que non fai dano, porque o que ela quere é dar afecto; polo menos, cando lle convén. O caso, hoxe, é que postos a percorrer os Lugares Onde Europa Comeza, estas particulares paisaxes nosas nos que moi grato resulta pasear vendo con ollos novos, agora que en efecto estase facendo cada vez máis tarde, o que non sempre vimos da mesma xeito, é imprescindible volver a Mugardos para que a emoción -esa emoción que nace do desexo de non perder máis tempo antes de reencontrarnos co que importa realmente- sexa completa. Quizais aínda que, por culpa da nosa propia impericia, non logremos ver nadar á serea de carne e óso, e teñamos que conformarnos con contemplar ao seu parienta de granito de canteira, si poderemos, en cambio, ter a sorte de que se nos apareza, sobre os peiraos que hoxe serven tanto de lugar para o paseo, calquera dos espectros que no pasado formaron parte das nosas vidas; deses que marcharon case sen darnos ocasión de despedirnos. Si, teñen razón: talvez volvan.
Reportaxe de Ramón Loureiro
Sem comentários:
Enviar um comentário