Planta de gas situada fronte ao Arsenal de FerrolArtigo do columnista Miguel Ángel Aguilar* publicado hoxe no diario Cinco Días
Víase vir e nestas mesmas páxinas (véxase CincoDías do 30 de novembro de 2007) advertiuse do dislate que supuña instalar na ría de Ferrol a planta de regasificación promovida por Reganosa. Unha barbarie contra a que viña estrelando a oposición cidadá. Pero de nada valeron os clamores para pór coto á suma de ilegalidades, o absurdo da súa localización e os incumprimentos das máis elementais normas de seguridade industrial e ambiental. A loita contra semellante desatino ten un rastro nos tribunais de xustiza reflectido no procedemento ordinario 966/2004, é dicir que vai para sete anos, sen que logre pasar a barreira do silencio, excepción feita do eco alcanzado no diario A Opinión da Coruña. De aí a consecuente desatención da Xunta de Galicia a pesar da sucesión de Gobernos de diferente coloración política.
O presidente socialista Emilio Pérez Touriño, cuxa maioría parlamentaria completaban os do BNG, tan radicais e tan ecoloxistas eles, comportáronse coma se debesen subrogarse nas corrupcións financeiras e políticas dos tempos de Manoliño Fraga. E agora o novo presidente Alberto Núñez Feijóo, do Partido Popular, sente do todo lexitimado para seguir na mesma liña sen necesidade de facer oídos xordos porque a cuestión só segue merecendo un estruendoso silencio mediático. Como dixemos no seu día, á planta de Reganosa só se pode acceder desde o mar aberto a través dunha estreita canle de escasa profundidade e de máis de 4 quilómetros de lonxitude, condicións que impiden o tránsito dos grandes buques gaseros. Así as cousas, o número de buques metaneros que son compatibles coa nosa planta é moi reducido e dese número están excluídos os novos buques de tecnoloxía Q-Flex e Q-Max que incorporan medidas adicionais de seguridade pero que dadas as súas dimensións quedan descartados.
Pasemos no bico dos pés o perigo que supón a planta para as máis de 7.000 persoas que viven dentro dun radio inferior a 2.000 metros con vivendas a distancias de apenas 80 metros; tamén que os fondos mariños desta canle estean clasificados como lugar de interese comunitario (LIC) baixo normas de protección integral, o cal exclúe a posibilidade de proceder a dragarlos. Pero debemos apuntar que os tanques da planta atópanse en Punta Promontorio, dentro da zona de seguridade para a Defensa Nacional situada fronte ao arsenal do Ferrol. Asombra que todo este proxecto poida culminarse cuado os buques gaseros coa súa carga de Gas Natural Licuado (GNL) quedan fondeados a menos de 200 metros dos buques da Armada e do resto das instalacións navais complementarias. En todo caso, resultou indeleble a lección aprendida en agosto de 1999 cando o contraalmirante Pedro Español Jofre de Villegas, co respaldo do almirante xefe da Zona Marítima do Cantábrico, Rafael Morales Robledo, fixo constar (1) a gravidade da situación que vimos describindo sen que se rexistrase outra reacción do ministro de Defensa, Federico Trillo, que a de pasar á reserva a devandito almirante.
O asunto segue bulindo porque, entre outras, a Plataforma de Veciños de O "Cruceiro de Meá" acaba de solicitar, con data de 3 de marzo de 2010, á Sección Sexta da Sala do Contencioso-Administrativo do Tribunal Superior de Xustiza de Madrid, a ampliación de proba no procedemento arriba citado número 966/2004. A solicitude menciona documentos que se proporán como proba pero que non puideron ser achegados porque dan conta de feitos de data posterior ao período de proposición. Trátase da Nota de Operación número 5, de data 26 de febreiro de 2010, emitida por Enagás, como xestor técnico do sistema gasista. En resumo, consiste no desvío dun buque metanero e dun cambio de destino a unha planta, a de Reganosa, distinta da que figuraba orixinariamente designada para a descarga do GNL. A nota de Enagás trae causa da necesidade de manter as necesarias existencias mínimas de gas licuado por baixo de cuxos niveles derívanse perigos inadmisibles.
Sumir ao asombro do desastre económico de Reganosa para o sistema gasista do Estado o fantástico negocio que supuxo para os investidores, que perciben unha retribución de máis de 60 millóns ao ano a pesar de que a planta é deficitaria e está por baixo da actividade mínima, e ao mesmo tempo obsérvese que o déficit do sector gasista en 2009 foi de 60 millóns.
En resumo, que a planta de Reganosa é xeradora de problemas de operatividade e seguridade, deficitaria para o sistema, con rendementos insuficientes e perturbadora para o sistema gasista. O paso do tempo ratificou o desatino que os tribunais deixan sen prover como en xustiza corresponda.
O presidente socialista Emilio Pérez Touriño, cuxa maioría parlamentaria completaban os do BNG, tan radicais e tan ecoloxistas eles, comportáronse coma se debesen subrogarse nas corrupcións financeiras e políticas dos tempos de Manoliño Fraga. E agora o novo presidente Alberto Núñez Feijóo, do Partido Popular, sente do todo lexitimado para seguir na mesma liña sen necesidade de facer oídos xordos porque a cuestión só segue merecendo un estruendoso silencio mediático. Como dixemos no seu día, á planta de Reganosa só se pode acceder desde o mar aberto a través dunha estreita canle de escasa profundidade e de máis de 4 quilómetros de lonxitude, condicións que impiden o tránsito dos grandes buques gaseros. Así as cousas, o número de buques metaneros que son compatibles coa nosa planta é moi reducido e dese número están excluídos os novos buques de tecnoloxía Q-Flex e Q-Max que incorporan medidas adicionais de seguridade pero que dadas as súas dimensións quedan descartados.
Pasemos no bico dos pés o perigo que supón a planta para as máis de 7.000 persoas que viven dentro dun radio inferior a 2.000 metros con vivendas a distancias de apenas 80 metros; tamén que os fondos mariños desta canle estean clasificados como lugar de interese comunitario (LIC) baixo normas de protección integral, o cal exclúe a posibilidade de proceder a dragarlos. Pero debemos apuntar que os tanques da planta atópanse en Punta Promontorio, dentro da zona de seguridade para a Defensa Nacional situada fronte ao arsenal do Ferrol. Asombra que todo este proxecto poida culminarse cuado os buques gaseros coa súa carga de Gas Natural Licuado (GNL) quedan fondeados a menos de 200 metros dos buques da Armada e do resto das instalacións navais complementarias. En todo caso, resultou indeleble a lección aprendida en agosto de 1999 cando o contraalmirante Pedro Español Jofre de Villegas, co respaldo do almirante xefe da Zona Marítima do Cantábrico, Rafael Morales Robledo, fixo constar (1) a gravidade da situación que vimos describindo sen que se rexistrase outra reacción do ministro de Defensa, Federico Trillo, que a de pasar á reserva a devandito almirante.
O asunto segue bulindo porque, entre outras, a Plataforma de Veciños de O "Cruceiro de Meá" acaba de solicitar, con data de 3 de marzo de 2010, á Sección Sexta da Sala do Contencioso-Administrativo do Tribunal Superior de Xustiza de Madrid, a ampliación de proba no procedemento arriba citado número 966/2004. A solicitude menciona documentos que se proporán como proba pero que non puideron ser achegados porque dan conta de feitos de data posterior ao período de proposición. Trátase da Nota de Operación número 5, de data 26 de febreiro de 2010, emitida por Enagás, como xestor técnico do sistema gasista. En resumo, consiste no desvío dun buque metanero e dun cambio de destino a unha planta, a de Reganosa, distinta da que figuraba orixinariamente designada para a descarga do GNL. A nota de Enagás trae causa da necesidade de manter as necesarias existencias mínimas de gas licuado por baixo de cuxos niveles derívanse perigos inadmisibles.
Sumir ao asombro do desastre económico de Reganosa para o sistema gasista do Estado o fantástico negocio que supuxo para os investidores, que perciben unha retribución de máis de 60 millóns ao ano a pesar de que a planta é deficitaria e está por baixo da actividade mínima, e ao mesmo tempo obsérvese que o déficit do sector gasista en 2009 foi de 60 millóns.
En resumo, que a planta de Reganosa é xeradora de problemas de operatividade e seguridade, deficitaria para o sistema, con rendementos insuficientes e perturbadora para o sistema gasista. O paso do tempo ratificou o desatino que os tribunais deixan sen prover como en xustiza corresponda.
[*]Miguel Ángel Aguilar (Madrid, 1943) é xornalista, escritor e licenciado en ciencias físicas, na actualidade escribe nos xornais, La Vanguardia, Cinco Días, El País, ... e é comentarista e analista político en distintos programas tanto de radio como de televisión.
Sem comentários:
Enviar um comentário